Remigiusz Mróz – Wyrok

Opis (lubimyczytac.pl):

Po zdanym egzaminie adwokackim, świeżo upieczony mecenas Oryński ma zastąpić Chyłkę jako główna siła napędowa kancelarii Żelazny & McVay. Pierwsza sprawa, jaką poprowadzi, niechybnie zaważy na całej jego przyszłości zawodowej. Kordian nie ma jednak żadnego wyboru – zostaje zmuszony przez Piotra Langera, by podjąć się obrony pewnego chłopaka w Poznaniu. Co ich łączy? I dlaczego Langerowi tak zależy na jego obronie?
Siedemnastolatek oskarżony jest o wyjątkowo krwawe zabójstwo dwóch kolegów ze szkoły, które łudząco przypomina sposób działania Sadysty z Mokotowa. Nie ma alibi, plącze się w zeznaniach, a dowody przemawiają przeciwko niemu. Nawet Chyłka jest przekonana, że tej sprawy nie da się wygrać…

Ocena: 8/10

Mam z tym tomem mały kłopot. Mam wrażenie, że autor stawia przed czytelnikiem strasznie ciężkie pytania natury moralnej. Sam nie wiem czy chcę i czy potrafię na nie odpowiadać. Na ile jesteśmy w stanie poświęcić się dla drugiej osoby? Czy potrafilibyśmy zabić kogoś teoretycznie nie mając innego wyjścia? Czy ułatwiłoby nam decyzję gdyby po drugiej stronie stał ktoś na wskroś zły? No i druga sprawa – dość naiwne zachowanie naszej dwójki bohaterów gdy bez żadnego ale zaufali dobrze im znanemu psychopacie Langerowi. Jak to się niby miało skończyć dobrze? Końcówka jak zwykle z mocnym akcentem. No i największy plus tego tomu: Poznań :)) Akcja dzieje się w dużej części na naszym podwórku. To naprawdę daje dużą frajdę z czytania.

Remigiusz Mróz – Umorzenie

Opis (lubimyczytac.pl):

Idealna rodzina. Szczęśliwe małżeństwo, kochająca żona i oddany mąż, dla którego dwójka dzieci jest całym światem. Wydawało się, że nic nie zakłóci idylli, którą cieszyli się Skalscy. Do czasu. Pewnej nocy sąsiedzi słyszą krzyki dochodzące z domu, a kiedy policjanci zjawiają się na miejscu, odnajdują bestialsko zamordowanych matkę z dziećmi. Jedyny trop wiedzie do głowy rodziny, mimo że mężczyzna nigdy nie podniósł ręki na bliskich.
Dlaczego zabił? Co takiego sprawiło, że z idealnego męża zmienił się w potwora?
Joanna Chyłka ma świadomość, że ze względu na stan zdrowia, każda sprawa może okazać się tą ostatnią. Decyduje się bronić oskarżonego, mimo że ten od razu przyznaje się do popełnienia okrutnej zbrodni. Sprawa wydaje się z góry przegrana, gdyby nie jeden, istotny fakt – sprawca ma żelazne alibi, które przeczy jego winie. Sam jednak twierdzi, że zostało ono sfabrykowane.

Ocena: 7/10

Tutaj mam doskonały przykład jakimi czytadełkami są książki R. Mroza. Po “Umorzeniu” zdążyłem przeczytać kolejny tom Chyłki. I gdy teraz usiadłem do pisania, uświadomiłem sobie, że nie wiem o czym była poprzednia część. Dopiero po krótkim odświeżeniu pamięci, zacząłem sobie przypominać o Tesie, Adrianie Skalskim i całej zwyczajowej, Mrozowej gmatwaninie. Ale czy to źle? To są książki, które dają przyjemność czytania po ciężkim dniu. Myślę, że to nawet dobrze, że nie tracę miejsca w głowie na zapamiętywanie każdego tomu :) Na plus – Tesa mnie zaciekawiła więć “Hashtag” czeka w kolejce.

Katarzyna Droga – Niełatwo mnie zabić. Opowieść o Joannie Chmielewskiej

Opis (lubimyczytac.pl):

„Pisany ci blondyn i mnóstwo pomyłek. Wszystko będzie nie tak. Będziesz mieć zawód inny niż ze szkoły, ale da ci sławę. Żyć będziesz krótko, ale przygód będziesz mieć a mieć”. Wszystko, co wróżbiarka przepowiedziała Joannie Chmielewskiej, się sprawdziło.

Niemal każdy dzień życia Chmielewskiej był gotowym pomysłem na powieść. Zwariowany Lesio usiłujący zabić kadrową, mężczyzna o tajemniczym głosie dzwoniący do Joanny codziennie o tej samej godzinie i kolejni znajomi znikający bez śladu… Wszyscy byli podejrzani.

Świat wokół Joanny Chmielewskiej to prawie popełnione zbrodnie, nieoczekiwane zaginięcia, kuszące zdrady i wysocy blondyni o oczach diabła. Ale to także wielkie miłości i prawdziwe przyjaźnie na śmierć i życie. A wszystko w absurdalnych realiach komunistycznej Polski, kiedy zdobycie kawy graniczyło z cudem, a praca w biurze architektonicznym była prawdziwą szkołą uników i kombinatorstwa.
W jednym tylko wróżbiarka się pomyliła. Taką kobietę jak Chmielewska niełatwo jest zabić.

Ocena: 8/10

Książki Joanny Chmielewskiej to całe moje dzieciństwo. Zaczynałem chyba od “Nawiedzonego domu” i innych przygód Janeczki i Pawełka, ale bardzo szybko przestałem zwracać uwagę czy to cykl dla młodzieży czy nie. Czytałem i śmiałem się na głos. Chyba trochę na to samo liczyłem chwytając książkę o autorce, zapominając, że to przecież nie autobiografia. Na początku byłem więc troszkę zawiedziony, że to już nie jest ten styl. Ale z czasem zaczął wyłaniać się obraz życia pisarki. Życia w Polsce lat 60-tych, 70-tych, itd. I to chyba najcenniejsze w tej książce. Świetnie było poznać chociaż zarys wydarzeń, które rodziły pomysły i skłaniały panią Joannę/Irkę do pisania kolejnych książek. Teraz jestem rozdarty – mam wielką ochotę odświeżyć sobie jeszcze raz to wszystko, a z drugiej strony jak zawsze świta mi w głowie, że przecież jest jeszcze tyle nieprzeczytanych książek…